Tijdens mijn verblijf in Thailand bezoek ik vaak een in mijn ogen vertrouwde kapper in Bangkok, die mijn kapsel nog tot een enigszins âgedekte vormâ weet te reduceren en dat voor een bedrag van ongeveer twee euro. Een fractie van hetgeen ik in Amsterdam moet betalen.
Om deze reden had ik voor mijn vertrek naar Thailand mijn kappersbezoek wat uitgesteld, waardoor inmiddels de haren in mijn nek begonnen te krullen en mijn bakkebaarden ruim over mijn oren vielen.
Aan het begin van mijn vakantie in Thailand spoedde ik mij dan ook snel naar mijn geliefde kapper, gestimuleerd door mijn lange haar en een gemiddelde dagtemperatuur van 32 graden. Groot was mijn teleurstelling toen ik bij de kapper een gesloten rolluik aantrof. Uit informatie bij de buren bleek dat deze aan het verhuizen was en pas op maandag op zijn nieuwe adres zijn kappersbedrijf zou openen. Op die datum zouden we echter in Hua Hin verblijven.
Mijn steun en toeverlaat in Thailand, mijn vriend Khaw, was inmiddels al omgeswitcht naar een andere kapper dichtbij huis, die hij gelet op zijn haardracht kortelings had bezocht. Het aanzien daarvan was voor mij echter geen stimulans om zijn kapper te bezoeken, maar langer rondlopen met vrij lang haar bij een tropische temperatuur vormde ook geen optie.
De nieuwe kapper bevond zich in een winkelstraat in de omgeving van Hua Mak station. In de zaak stonden vijf kappersstoelen en daarvoor hingen 5 opeenvolgende genummerde spiegels. Naderhand hoorde ik van Khaw dat de bedrevenheid van de kapper bepalend was voor de rangorde achter de spiegels. De eigenaar stond achter spiegel nummer 1 opgesteld en de leerlingkapper kennelijk achter spiegel nummer 5.
Ik mocht op aanwijzing van de eigenaar achter spiegel nummer vier plaatsnemen. Overigens (zonder te willen discrimineren) stond achter spiegel nummer 5 een dame een heer te knippen in een tempo die overeenkwam met de buitentemperatuur. Mijn kapper hanteerde in een zeer snel tempo de tondeuse en grote plukken haar vielen voor mijn ogen op de grond. Het tafereel deed mij denken aan Amerikaanse militairen, die bij indiensttreding bijna kaalgeschoren werden. Volgens Khaw herinnerde deze kapper hem aan een flitsende knipbeurt in Singapore, waar het principe âtime is moneyâ geldt.
Overigens ontving ik al deze informatie van Khaw nadat ik met een hoofdtooi als een Amerikaanse marinier het kappersbedrijf had verlaten. Van Nan (de vrouw van Khaw) had ik vooraf begrepen dat deze nieuwe kapper âsame, sameâ was met mijn oude kapper, maar dit zal alleen maar op de prijs geslagen hebben.
De prijzende opmerkingen naderhand van mijn echtgenote (de beste criticus) zal ik maar niet herhalen!